27. judaizm i religie powiązane (hebrajczycy, izrael, kabała, karaimi, mandaizm, mozaizm, palestyna, samarytanie, żydzi) oraz ringatu

 27. 9. 7. 2. zamieszki na tle religijnym (cz 17)

pomoc polaków żydom w czasie ii wojny światowej

 

aby uratować jednego żyda po stronie aryjskiej, potrzebna była pomoc ok 10 polaków; ponieważ uratowało się ok 200.000 żydów, to oznacza, że w pomocy żydom wzięło udział ok 2.000.000 polaków. dane podawane przez zawodowych kłamców i fałszerzy typu grabowski, enegelking, leociak i ska, że było jedynie 200.000-350.000 polaków pomagających żydom są w sposób oczywisty zaniżone. 

za pomoc żydom groziła kara śmierci dla całej rodziny osoby pomagającej żydom oraz pacyfikacje wsi i akcje odwetowe niemców, np w zajączkowie, starym ciepielowie, rekówce, boiskach, paulinowie, pantalowicach, siedliskach. ok 1000-17.000 polaków zostało zamordowanych za pomoc żydom. 

hans frank wydał w 1941 rozporządzenie o karze śmierci dla polaka, który udzieli schronienia żydowi lub pomoże mu w inny sposób. 

decyzja pomocy żydom była dodatkowo obłożona ryzykiem utraty życia, ponieważ zgodnie z talmudem, goj stał znacznie niżej w hierarchii boskiej niż żyd i można go było wydać niemcom, co więcej w obronie własnego życia żyd mógł wydać także innego żyda, jeżeli taka była jego strategia przetrwania. żaden żyd nie poniósł odpowiedzialności przed żydowskim sądem, za swoje zbrodnie podczas ii wojny światowej choćby nawet wydał innego żyda na śmierć. co więcej zbrodniarz chaim rumkowski został przez adl ogłoszony bohaterem i ofiarą holocaustu. 

- zbieranie informacji przez armię krajową o zagładzie żydów przez niemców od 1941, 

- powołanie przez armię krajową w 1942 tymczasowego komitetu pomocy żydom, komitet był inicjatywą prywatną zofii kossak-szczuckiej (szanowana polska przedwojenna antysemitka) i wandy krahelskiej i został przekształcony w radę pomocy żydom przy delegaturze rządu rzeczpospolitej na kraj, która działała w podziemiu pod kryptonimem "konrad żegota"; rada organizowała dla żydów pomoc legalizacyjną po stronie aryjskiej (np metryki chrztu, kenkarty), co objęło do 4.000 osób, udzielała żydom ukrywającym się po aryjskiej stronie zasiłków w wysokości 500,00 zł miesięcznie, taki zasiłek dostawał między innymi władysław szpilman, ale nigdy do tego nie przyznał się, pieniądze rady pochodziły głównie z pożyczek rządu polskiego w londynie zaciągniętych w brytyjskich bankach (90%, pieniądze rządowe były dostarczane zrzutami, które odbierały oddziały armii krajowej) oraz bundu i żydowskiego komitetu narodowego (10%), rada udzielała także pomoc mieszkaniową, lekarską, dziecięcą (przybrane rodziny, domy sierot, zakonne domy dziecka (mariani, urszulanki)); w ten sposób uratowano 40.000-50.000 żydów, 

- powołanie w 1943 referatu żydowskiego delegatury rządu na kraj, 

- informowanie społeczności międzynarodowej od 1942 o eksterminacji żydów przez niemców, o istnieniu niemieckich obozów zagłady (raport karskiego, raporty pileckiego, nota raczyńskiego) (jak grochem o ścianę, nawet żydzi amerykańscy ze strachu przez amerykańskim antysemityzmem siedzieli jak mysz pod miotłą), 

raporty karskiego powstawały w latach 1940-1943 na skutek własnych obserwacji autora w krakowie, warszawie (dwukrotna wizyta w getcie), na słowacji i węgrzech. karski wszedł do obozu przejściowego dla żydów w izbicy. notatka ze spotkania z rooseveltem, podstawa do noty raczyńskiego, pozostała bez odzewu wśród rządów świata. 

raporty pileckiego powstawały w latach 1943-1945. pilecki dał się złapać w 1940 i zamknąć w auschwitz, gdzie zorganizował ruch oporu i z którego uciekł w 1943. pilecki był jednym z pierwszych źródeł informacji o holocauście. 

nota raczyńskiego to oficjalna nota rządu rzeczpospolitej polskiej z 1942 dotycząca prześladowania i zbrodni na narodzie żydowskim sporządzona na podstawie raportów karskiego. nota miała 9 stron. w odpowiedzi polska otrzymała notę państw sprzymierzonych, które przyznały, że niemcy "przystąpiły (...) obecnie do realizacji wielokrotnie zapowiadanej przez hitlera zagłady narodu żydowskiego w europie", ale państwa sprzymierzone nic nie uczyniły w tej kwestii, prawdopodobnie dlatego, że były zadowolone z tego, że hitler rozprawia się z żydami. 

„the mass extermination of jews in german occupied poland” to broszura z 1942 adresowana do 26 rządów świata, zawierała min notę raczyńskiego. bez odzewu. 

- protest! - apel sygnowany przez front odrodzenia polski, czyli wojenną kontynuację akcji katolickiej (kierowanej przez zofię kossak-szczucką) jako niezgoda katolików na prześladowania żydów, 5000 sztuk w 1942 po rozpoczęciu akcji likwidacji getta warszawskiego przez niemców, apel powoływał się na miłość bliźniego i przeciwstawiał milczeniu świata wobec zagłady żydów, przyrównując jego postawę do umycia rąk piłata. 

zofia kossak-szczucka została aresztowana przez niemców w 1943, przebywała w auschwitz-birkenau i na pawiaku, została uratowana w 1944 dzięki staraniom polskiego podziemia. 

- wyroki śmierci na żydowskich i polskich szmalcowników, 

- wydanie dwóch rozkazów przez dowództwo armii krajowej, aby nie dokonywać aktów zemsty na żydach, którzy wydawali bolszewikom polaków na terenach zajętych przez sowietów, w wyniku czego kilkaset tysięcy polaków zostało wywiezionych na sybir i do azji środkowej, 

- pomoc polskiego kościoła katolickiego w postaci fałszywych metryk, ok 600 księży ratowało żydów, było 70 klasztorów męskich, w których ukrywano żydów, zgromadzenie sióstr franciszkanek rodziny maryi, które uratowało 2,5 tys żydowskich dzieci, katolickie sierocińce w aninie, białołęce, chotomowie, płudach i warszawie, po wojnie żydzi skwitowali tą pomoc stwierdzeniem, że chodziło o wynarodowienie i konwersję na katolicyzm żydowskich dzieci (wstyd!!!), 

- wydawanie żydom fałszywych dokumentów przez komórki legalizacji armii krajowej w warszawie i wilnie (bezpieczny zestaw dokumentów liczył ok 10 dokumentów i musiał być co pewien czas wymieniany; blankiety były kradzione przez polaków z niemieckich urzędach), 

-  wydawanie przez grupę ładosia żydom paszportów południowoamerykańskich, 

- "jak wielką i potężną była potrzeba wspólnej modlitwy dowodzi, iż jeńcy wyznania mojżeszowego, protestanckiego, prawosławnego – masowo uczestniczyli w nabożeństwach katolickich (...), innym razem szliśmy w piątkowe wieczory pod przyzbę mizernej szopy (...), gdzie setki żydów wznosiło gorące modły po hebrajsku, pod przewodnictwem kapelana dra steinberga" (bronisław młynarski, katyń).

Waldemar Mierniczek